Recenzenci ich nienawidzą. Zobacz dlaczego.

O mało bym tej płyty nie przegapił… Zawsze śledzę wydawnictwa Music Is The Weapon, ale singiel mnie nie porwał jakoś specjalnie i niezbyt miałem ochotę wracać do tego albumu. Kiedy tylko dałem jej więcej czasu, a przede wszystkim, kiedy dałem jej „pracować” jako całość, zrozumiałem, że MITW znowu trafili w okienko.

Katie Caulfield to jeden z tych zespołów, które trudno opisać treściwie, hasłowo. Recenzenci ich nienawidzą.

Gdybym miał dwoma zdaniami próbować ująć to, co dzieje się na Mutual Dreaming, sięgnąłbym po odniesienia. Oto ślady twórczości polskich tuzów hałaśliwych piosenek Ewy Braun i Something Like Elvis spotykają się z wisielczym nastrojem Trupy Trupa. Młodzieńcy z Krakowa wynaleźli niebywale ożywczą miksturę, w której bazę stanowi eksperymentalny noise-rock, ale o wybornym smaku decydują niuanse: yassowe wręcz wycieczki w impro, post-rockowe momenty opanowania, grunge’owy ciężar w piosenkowości i emowy żar wokali. Gatunkowo nie mieszczą się w linijkach.

Mutual Dreaming jest bardzo spójna w atmosferze całego wydawnictwa. Niezależnie od tego, czy zespół akurat snuje swoje post-rockowe improwizacje, czy sypie post-hardcore’owymi szturchańcami, wszystko to odbywa się w emocjonalnej szarzyźnie. Smutne i „złe” granie dla samotnych i smutnych ludzi? Wcale niekoniecznie, ale jako hasło „reklamowe” może się sprawdzić.

Ulubiony numer: Wzajemność (Ile tam się dzieje, zanim KC dochodzą do „zasadniczej” części piosenki. To raz. Dwa – mamrotanie w takim anturażu zawsze smakuje).

Gdzieś w wywiadzie wyczytałem, że chłopaki z Katie Caulfield narzekali, że ciężko im koncert ogarnąć. No łatwo nie jest, ale widać od razu, że nowy (świetny) materiał pootwierał trochę drzwi. Skorzystam z okazji i niczym jakiś minister, który gada z drugim przez media pragnę poinformować: jakbyście jechali na północ, to Szczecin czeka.



Radek Soćko