Wracam do szperacza. Pierwszy wpis od… września to kilka wygrzebanych strzałów z różnych zakątków świata. W tym jeden, który wkrótce pojawi się w Domku Grabarza.
PATTI - Bad Back EP
Odpalasz epkę kalifornijskiego PATTI i zapierdalasz po chacie z kijem od szczotki, udając że grasz te krzywe motywy na gicie. Żadne tam solówki, szarpiesz to gówno ze złością. Albo jak wolisz, to wirtualnie sadzisz mięsiste, surowe pierdnięcia basu, szczerząc przy tym zęby jakbyś miał zapalenie cewki moczowej. Czaicie, że basiści tak często robią...Jest coś dziwnego w graniu na basie, co ci się każe szczerzyć.
Świetny to jest zespół. Wydał dwie bardzo dobre płyty w tym roku. Przytaczana tutaj epka to najnowsze ich dzieło. Spazmatyczny, adhd-post-punk, w którym piosenki ulepione są z niebywale kostropatych elementów. Coś dla fanów Uranium Club i The Kurws. Jedna z najlepszych rzeczy, na jakie trafiłem w tym roku. Napisałbym więcej, ale wydawca mnie zawstydza swoimi intrygującymi opisami na bandcampie. Tylko mogę przyklasnąć temu co pisze: This is the type of band that makes you angry they're so good.
Heavy Lungs - Abstract Thoughts EP
Ostatnio z kolegą gadałem o muzyce i w ogóle, podsyłam mu znaleziska i ten mówi, że teraz mamy taki post-punk revival. No i chyba ciężko się nie zgodzić.
Zdaje się, że mamy właśnie taki post-punkowy cykl, kolejny. Znowu ta muzyka wróciła na języki, znowu rajcuje tłumy. Łapie oddech, napełnia się nowymi, współczesnymi interpretacjami. Z oceną skali tego zjawiska bym był jednak ostrożny, bo to trochę jak z preferencjami wyborczymi. Żyjemy w bańce swoich znajomych, którzy w mniejszy czy większy sposób podzielają nasze poglądy, fascynacje, pasje. A jak wyjrzeć poza to, to okazuje się, że z tymi swoimi sprawami jesteśmy grupką odszczepieńców, dziwaków, a świat ma post-punk w dupie. Tonowałbym więc tu nastroje.
Nie znaczy to jednak, że nie można się cieszyć z fali dobrych kapel z okolic tego gatunku, która wciąż zdaje się nie słabnąć.
Mocno widać to na wyspach, gdzie takie ekipy jak IDLES czy Shame zdobyły spory rozgłos i w Europie wyprzedają wszystko jak leci. Nie wszystkie kapele jednak od razu przebijają się na front..
Jedną z takich własnie kapel jest bristolskie Heavy Lungs, które ze swoją debiutancką epką w prostej linii wpisuje się nurt surowego brytyjskiego post-punka z chamskim, skandującym wokalem. Wiecie, te jęczące gitary, brutalnie bezlitosna, głośna i mechaniczna sekcja rytmiczna. Taki noise-rockowy ten post-punk. W pewnym sensie można przyczepić się, że to już powtarzalne, że to scenariusz, który już znamy i nic tam już nas nie zaskoczy. Jest w tym sporo prawdy. Problem w tym, że to może w żaden sposób nie wpłynąć na radość z obcowania z tą muzyką. My Polacy lubimy narzekać, lubimy też przypierdalać się do wszystkiego, zamiast czasami po prostu się z czegoś cieszyć. Muzyka Heavy Lungs to dobra okazja, żeby się dobrze bawić.
München Konflikt - JUST DŮ DID TURBO VIOLENCE
Internet jest super. Bandcamp jest super. Ja wiem, że wszystkie te możliwości dotarcia ze swoją muzyką na drugi koniec świata do zupełnie przypadkowych ludzi są już niczym specjalnym. Ale dla mnie to ciągle jest jednak niesamowita sprawa. Odnajduję w tym odrobinę magii.
I tak na przykład przeglądam sobie co nowsze wydawnictwa z tagiem "synth-punk". Jest trochę tego, zwłaszcza sporo z USA. Ale trafiam na München Konflikt - prosto z naszych sąsiedzkich, pięknych Czech. Zwariowany disco-post-country-space-synth-punk. Totalny stylistyczny pasztet, który mogłoby się zdawać skończyć się może tylko klęską rodem z klubów studenckich. Nic z tych rzeczy!
Na nowej, właśnie opublikowanej płycie znajdziemy bardzo różnorodne numery. To bezdyskusyjnie moc tego albumu, dzięki czemu o nudzie nie ma mowy. Może i te piosenki są często nieuczesane i dzikie, chaotyczne. Ale... to wszystko, czego szukam w tej muzyce! Narkotyczna wizja punkowej dyskoteki, na której prym wiedzie kwaśny syntezator, a oprócz bitów do parkietowych wybryków, jest też okazja pobujać się do podbitych dubem chwil ("Dark"). Ale nie ma co się oszukiwać, to jest muzyka do zabawy i szaleństw. No i ten spogłosowany, rozkrzyczany damski wokal - jest w tym witalność! München Konflikt zagra u nas 18 stycznia w ramach koncertu nr 100!
Fad - S/T
Fantastyczny łomot z Brighton, UK. Trochę niby post-punk, ale zdecydowanie z hadcore'ową brutalnością i zawziętością.
Oprócz tego, że brzmią jakby chcieli roznieść ściany, rozsadzić wszystko piłującymi gitarami, to zupełnie zaskakują pojawiającym się wokalem prosto z glampunkowej opery. Nie wiem jaki dokładnie był zamysł takiego zabiegu, ale odbieram to jako wpakowanie "niemęsko" brzmiącego elementu w sam środek muzy, której domeną jest siła, agresja... no sami czujecie. Kojarzycie te wszystkie zdjęcia z tego typu gigów z napiętymi wytatułowanymi kolesiami, którzy wyglądają jakby ze złości chcieli wpierdolić mikrofon. A tu typ z Fad wchodzi nagle w jakieś wysokie tony. Mam nadzieję, że czyni to mindfuck tudzież chociaż dyskomfort.
Poza tym mają rękę do naprawdę fajnych motywów na gicie, które zapadają srogo w pamięć (Get it Up Ye). Wcale to nie takie częste w tej muzie. Płyta napchana hiciorami! Pełna plecajka.
SCRAP BRAIN - UNHAPPY HARDCORE EP
Pewien polski profesor przez 100 dni pytał grupę studentów, jak się czują: lepiej niż zwykle, tak samo jak zwykle czy gorzej niż zwykle.... Z wyjątkiem dwóch osób, zwykle wszyscy czuli się gorzej niż zwykle.
Takie samo badanie przeprowadzono też w USA i tam oczywiście wszyscy się czuli lepiej niż zwykle.
No tacy już jesteśmy. Ale to znaczy, że jesteśmy idealną grupą docelową dla brytyjskiego SCRAP BRAIN, którzy grają "nieszczęśliwy hardcore".
No, a Wy jak się dzisiaj czujecie? Lepiej niż zwykle, tak samo jak zwykle czy gorzej niż zwykle?
Odpalasz epkę kalifornijskiego PATTI i zapierdalasz po chacie z kijem od szczotki, udając że grasz te krzywe motywy na gicie. Żadne tam solówki, szarpiesz to gówno ze złością. Albo jak wolisz, to wirtualnie sadzisz mięsiste, surowe pierdnięcia basu, szczerząc przy tym zęby jakbyś miał zapalenie cewki moczowej. Czaicie, że basiści tak często robią...Jest coś dziwnego w graniu na basie, co ci się każe szczerzyć.
Świetny to jest zespół. Wydał dwie bardzo dobre płyty w tym roku. Przytaczana tutaj epka to najnowsze ich dzieło. Spazmatyczny, adhd-post-punk, w którym piosenki ulepione są z niebywale kostropatych elementów. Coś dla fanów Uranium Club i The Kurws. Jedna z najlepszych rzeczy, na jakie trafiłem w tym roku. Napisałbym więcej, ale wydawca mnie zawstydza swoimi intrygującymi opisami na bandcampie. Tylko mogę przyklasnąć temu co pisze: This is the type of band that makes you angry they're so good.
Ostatnio z kolegą gadałem o muzyce i w ogóle, podsyłam mu znaleziska i ten mówi, że teraz mamy taki post-punk revival. No i chyba ciężko się nie zgodzić.
Zdaje się, że mamy właśnie taki post-punkowy cykl, kolejny. Znowu ta muzyka wróciła na języki, znowu rajcuje tłumy. Łapie oddech, napełnia się nowymi, współczesnymi interpretacjami. Z oceną skali tego zjawiska bym był jednak ostrożny, bo to trochę jak z preferencjami wyborczymi. Żyjemy w bańce swoich znajomych, którzy w mniejszy czy większy sposób podzielają nasze poglądy, fascynacje, pasje. A jak wyjrzeć poza to, to okazuje się, że z tymi swoimi sprawami jesteśmy grupką odszczepieńców, dziwaków, a świat ma post-punk w dupie. Tonowałbym więc tu nastroje.
Nie znaczy to jednak, że nie można się cieszyć z fali dobrych kapel z okolic tego gatunku, która wciąż zdaje się nie słabnąć.
Mocno widać to na wyspach, gdzie takie ekipy jak IDLES czy Shame zdobyły spory rozgłos i w Europie wyprzedają wszystko jak leci. Nie wszystkie kapele jednak od razu przebijają się na front..
Jedną z takich własnie kapel jest bristolskie Heavy Lungs, które ze swoją debiutancką epką w prostej linii wpisuje się nurt surowego brytyjskiego post-punka z chamskim, skandującym wokalem. Wiecie, te jęczące gitary, brutalnie bezlitosna, głośna i mechaniczna sekcja rytmiczna. Taki noise-rockowy ten post-punk. W pewnym sensie można przyczepić się, że to już powtarzalne, że to scenariusz, który już znamy i nic tam już nas nie zaskoczy. Jest w tym sporo prawdy. Problem w tym, że to może w żaden sposób nie wpłynąć na radość z obcowania z tą muzyką. My Polacy lubimy narzekać, lubimy też przypierdalać się do wszystkiego, zamiast czasami po prostu się z czegoś cieszyć. Muzyka Heavy Lungs to dobra okazja, żeby się dobrze bawić.
Internet jest super. Bandcamp jest super. Ja wiem, że wszystkie te możliwości dotarcia ze swoją muzyką na drugi koniec świata do zupełnie przypadkowych ludzi są już niczym specjalnym. Ale dla mnie to ciągle jest jednak niesamowita sprawa. Odnajduję w tym odrobinę magii.
I tak na przykład przeglądam sobie co nowsze wydawnictwa z tagiem "synth-punk". Jest trochę tego, zwłaszcza sporo z USA. Ale trafiam na München Konflikt - prosto z naszych sąsiedzkich, pięknych Czech. Zwariowany disco-post-country-space-synth-punk. Totalny stylistyczny pasztet, który mogłoby się zdawać skończyć się może tylko klęską rodem z klubów studenckich. Nic z tych rzeczy!
Na nowej, właśnie opublikowanej płycie znajdziemy bardzo różnorodne numery. To bezdyskusyjnie moc tego albumu, dzięki czemu o nudzie nie ma mowy. Może i te piosenki są często nieuczesane i dzikie, chaotyczne. Ale... to wszystko, czego szukam w tej muzyce! Narkotyczna wizja punkowej dyskoteki, na której prym wiedzie kwaśny syntezator, a oprócz bitów do parkietowych wybryków, jest też okazja pobujać się do podbitych dubem chwil ("Dark"). Ale nie ma co się oszukiwać, to jest muzyka do zabawy i szaleństw. No i ten spogłosowany, rozkrzyczany damski wokal - jest w tym witalność! München Konflikt zagra u nas 18 stycznia w ramach koncertu nr 100!
Fantastyczny łomot z Brighton, UK. Trochę niby post-punk, ale zdecydowanie z hadcore'ową brutalnością i zawziętością.
Oprócz tego, że brzmią jakby chcieli roznieść ściany, rozsadzić wszystko piłującymi gitarami, to zupełnie zaskakują pojawiającym się wokalem prosto z glampunkowej opery. Nie wiem jaki dokładnie był zamysł takiego zabiegu, ale odbieram to jako wpakowanie "niemęsko" brzmiącego elementu w sam środek muzy, której domeną jest siła, agresja... no sami czujecie. Kojarzycie te wszystkie zdjęcia z tego typu gigów z napiętymi wytatułowanymi kolesiami, którzy wyglądają jakby ze złości chcieli wpierdolić mikrofon. A tu typ z Fad wchodzi nagle w jakieś wysokie tony. Mam nadzieję, że czyni to mindfuck tudzież chociaż dyskomfort.
Poza tym mają rękę do naprawdę fajnych motywów na gicie, które zapadają srogo w pamięć (Get it Up Ye). Wcale to nie takie częste w tej muzie. Płyta napchana hiciorami! Pełna plecajka.
Pewien polski profesor przez 100 dni pytał grupę studentów, jak się czują: lepiej niż zwykle, tak samo jak zwykle czy gorzej niż zwykle.... Z wyjątkiem dwóch osób, zwykle wszyscy czuli się gorzej niż zwykle.
Takie samo badanie przeprowadzono też w USA i tam oczywiście wszyscy się czuli lepiej niż zwykle.
No tacy już jesteśmy. Ale to znaczy, że jesteśmy idealną grupą docelową dla brytyjskiego SCRAP BRAIN, którzy grają "nieszczęśliwy hardcore".
No, a Wy jak się dzisiaj czujecie? Lepiej niż zwykle, tak samo jak zwykle czy gorzej niż zwykle?
radek s.
tagi: czechy (2) fad (1) hardcore (4) hardcore_punk (10) heavy_lungs (1) munchen_konflikt (1) noise_punk (3) patti (1) post-punk (11) post_punk (24) punk (172) scrap_brain (1) synth-punk (9) uk (3) usa (9) weird_punk (4)
komentarze
