Zgagafari - "Kołysanka" 
Darłowski zespół Zgagafari sięga po ludowe pieśni by nadać im nowe, współczesne życie. Ich pierwsza płyta "Układanka" ukazała się w tym roku.
Początki zespołu to rok 1997 i wspólne granie na ulicach Darłówka. Przez te wszystkie lata grupa zdobyła lokalną popularność grając na wielu scenach. A grają tradycyjne pieśni ludowe, nasze polskie przede wszystkim, ale sięgają także do tradycji skandynawskich i celtyckich.
Taka muzyka wypełnia "Układankę". Dziesięć mieszczących się tam piosenek powstało na bazie tradycyjnych melodii, które zespół zaaranżował w bardziej nowoczesny sposób, niż dawny śpiew przy pracy, czy proste muzykowanie podczas różnych świąt i zabaw. W muzyce Zgagafari wciąż drzemie ten dawny pierwiastek, wyrażający się typowo ludowymi elementami - nie tylko w samej muzyce, ale także w śpiewie Anny Kopińskiej, w którym doszukamy się charakterystycznej maniery.
Zgagafari serwują folkową mieszankę skoczno-refleksyjną. W ich aranżacjach jest mnóstwo życia i tańca ("Lebioda", "Wiśniowy sad"). Te skoczne fragmenty przeplatając z bardziej refleksyjnymi ("Kasztelan"), czy wręcz tęsknymi ("Czom Ty" z gościnnym udziałem Ireny Gorgol)). Czuć także wspomniane inspiracje muzyką celtycką w kawałkach "Tourdion" i "Listek", które wykonane są jednak z czysto słowiańską wrażliwością.
Typowe "starodawne" instrumentarium daje właściwy efekt, ale ciekawie wzbogacane jest bardziej egzotycznymi dźwiękami. Więc obok tradycyjnych, folkowych instrumentów jak akordeon, flet czy skrzypce (wiele pięknych partii), pojawiają się wibrujące didgeridoo ("Ruta") czy przyjemne konga. Całkiem dużą rolę jak na folkową płytę odgrywa gitara - oczywiście klasyczna, a także mandolina. Współczesnym motywem można też nazwać użycie basu, a nie np. kontrabasu.
Porównywanie tego wydawnictwa do pierwszej ligi polskiego folku, z KZWW, Żywiołakiem, Village Kollektiv byłoby jednak dla Zgagafari druzgocące, ale byłoby też niesprawiedliwe. Bo Zgagafari jeśli próbują uwspółcześniać folk to na pewno bez radykalnych eksperymentów. Podają tradycję może i w trochę przaśny sposób, ale z pewnością mający swój urok.
Zgagafari w sieci:
Facebook
rad
Taka muzyka wypełnia "Układankę". Dziesięć mieszczących się tam piosenek powstało na bazie tradycyjnych melodii, które zespół zaaranżował w bardziej nowoczesny sposób, niż dawny śpiew przy pracy, czy proste muzykowanie podczas różnych świąt i zabaw. W muzyce Zgagafari wciąż drzemie ten dawny pierwiastek, wyrażający się typowo ludowymi elementami - nie tylko w samej muzyce, ale także w śpiewie Anny Kopińskiej, w którym doszukamy się charakterystycznej maniery.
Zgagafari serwują folkową mieszankę skoczno-refleksyjną. W ich aranżacjach jest mnóstwo życia i tańca ("Lebioda", "Wiśniowy sad"). Te skoczne fragmenty przeplatając z bardziej refleksyjnymi ("Kasztelan"), czy wręcz tęsknymi ("Czom Ty" z gościnnym udziałem Ireny Gorgol)). Czuć także wspomniane inspiracje muzyką celtycką w kawałkach "Tourdion" i "Listek", które wykonane są jednak z czysto słowiańską wrażliwością.
Typowe "starodawne" instrumentarium daje właściwy efekt, ale ciekawie wzbogacane jest bardziej egzotycznymi dźwiękami. Więc obok tradycyjnych, folkowych instrumentów jak akordeon, flet czy skrzypce (wiele pięknych partii), pojawiają się wibrujące didgeridoo ("Ruta") czy przyjemne konga. Całkiem dużą rolę jak na folkową płytę odgrywa gitara - oczywiście klasyczna, a także mandolina. Współczesnym motywem można też nazwać użycie basu, a nie np. kontrabasu.
Porównywanie tego wydawnictwa do pierwszej ligi polskiego folku, z KZWW, Żywiołakiem, Village Kollektiv byłoby jednak dla Zgagafari druzgocące, ale byłoby też niesprawiedliwe. Bo Zgagafari jeśli próbują uwspółcześniać folk to na pewno bez radykalnych eksperymentów. Podają tradycję może i w trochę przaśny sposób, ale z pewnością mający swój urok.
Zgagafari w sieci:
rad
komentarze
