Nazwa może mylić, bo Kropki to projekt solowy. Stoi za nim Mateusz Kołos, kształcący się muzycznie w Gdańsku. Pod koniec 2012 r. ukazała się jego debiutancka EP, zatytułowana po prostu „Kropki”.
Epka jest dziełem Mateusza (który stworzył wszystkie kompozycje, teksty i również sam wykonał większość muzyki) oraz producenta Bartosza Niedźwieckiego, znanego choćby z niedawno opisywanego przez nas fantastycznego projektu Zuzanna and Overdriven. Jak się okazało Bartosz Niedźwiecki znowu ma nosa do współpracy z solowym muzykiem, bo kolejny raz w nasze ręce trafia płytka po prostu bardzo ładna.
Epka przepełniona jest melancholijnymi i ociekającymi smutkiem dźwiękami, które przywołują na myśl brytyjskie „dołerskie” składy, a także jeszcze bardziej depresyjne skandynawskie projekty z pogranicza alternatywy, folku i elektroniki. Te inspiracje Mateusz wymienia jednym tchem, mówiąc o epce i rzeczywiście są one dosyć dosłowne, bezpośrednio na jego debiutanckim materiale wyczuwalne. Zapadamy się w atmosferę grania w stylu Radiohead (zwłaszcza w otwierającym „Menhir” i „War”) - skrajnie niewesołego, przejmującego, rozemocjonowanego. Taką atmosferę budują subtelne partie gitary, delikatnie zarysowana perkusja i stylowy wokal Mateusza. W „Murder Song” poczujemy mocniej Anathemę, a w następnym po nim kawałku „Mother” osiągniemy wraz z Kropkami szczyt deprechy - niemal grobowe dźwięki pianina, przeciągłe smyczki i odgłosy pozytywki wraz z łagodnym wokalem wprowadzają nastrój zadumy. Nie zmienia tego przejście w rejony zimnego skandynawskiego trip hopu i mrocznej elektroniki pod koniec kawałka. Podobne emocje panują w „Grow/Sleep” i „Lullaby”, w którym wśród instrumentarium odnajdziemy także trąbkę oraz… trzeszczące krzesło.
Epka Kropek to znakomicie zrealizowana dawka nastrojowej muzyki, co prawda z niebywałą mocą do dołowania nastroju, ale przecież i takiej muzyki potrzebujemy. Brzmi bardzo dojrzale, a świetne wyeksponowanie poszczególnych jej elementów pozwala zatonąć w tych typowo jesiennych dźwiękach.
Kropki w sieci
rad
Epka przepełniona jest melancholijnymi i ociekającymi smutkiem dźwiękami, które przywołują na myśl brytyjskie „dołerskie” składy, a także jeszcze bardziej depresyjne skandynawskie projekty z pogranicza alternatywy, folku i elektroniki. Te inspiracje Mateusz wymienia jednym tchem, mówiąc o epce i rzeczywiście są one dosyć dosłowne, bezpośrednio na jego debiutanckim materiale wyczuwalne. Zapadamy się w atmosferę grania w stylu Radiohead (zwłaszcza w otwierającym „Menhir” i „War”) - skrajnie niewesołego, przejmującego, rozemocjonowanego. Taką atmosferę budują subtelne partie gitary, delikatnie zarysowana perkusja i stylowy wokal Mateusza. W „Murder Song” poczujemy mocniej Anathemę, a w następnym po nim kawałku „Mother” osiągniemy wraz z Kropkami szczyt deprechy - niemal grobowe dźwięki pianina, przeciągłe smyczki i odgłosy pozytywki wraz z łagodnym wokalem wprowadzają nastrój zadumy. Nie zmienia tego przejście w rejony zimnego skandynawskiego trip hopu i mrocznej elektroniki pod koniec kawałka. Podobne emocje panują w „Grow/Sleep” i „Lullaby”, w którym wśród instrumentarium odnajdziemy także trąbkę oraz… trzeszczące krzesło.
Epka Kropek to znakomicie zrealizowana dawka nastrojowej muzyki, co prawda z niebywałą mocą do dołowania nastroju, ale przecież i takiej muzyki potrzebujemy. Brzmi bardzo dojrzale, a świetne wyeksponowanie poszczególnych jej elementów pozwala zatonąć w tych typowo jesiennych dźwiękach.
Kropki w sieci
rad
komentarze
