Plastic People - We Can't Always Reach
Wakacje to idealny moment na odpoczynek. Jest on jeszcze lepszy, gdy możemy bezkarnie obijać się przy dobrej, luźnej, muzyce. Taki warunek spełnia debiutancka płyta Plastic People.
Plastic People to duet stworzony przez Jędrka Jęcikowskiego oraz Kubę Kleinschmidta. Pracę nad ich debiutanckim krążkiem trwały niemal 2 lata (zespół powstał w 2011). Ostatecznie ukazał się on w wersji elektronicznej pod koniec maja tego roku. Nagrany przez formację materiał to połączenie, inspirujących Plastic People, jazzu, rocka i bluesa z muzyką elektroniczną.
Jazzowe odniesienie słychać już w pierwszym „Dynamite Invitation”. W dalszej części krążka jest równie interesująco. Przykładowo „Wind” to numer utrzymany w stylistyce country, a „Gramaphonix” jest swobodną wariacją na bazie „Dream A Little Dream For Me” Doris Day. Równie melancholijnie brzmi wieńczący całość „Sleep Dream”. Wyróżnić warto także „Du E U”, gdzie miłe dla ucha chórki śpiewają niemalże a cappella. Minimalizm to także znak rozpoznawczy „Delay Street” – muzycy postawili w nim na kosmiczne i ambientowe brzmienia. Najmocniejszym akcentem wydaje się „Shadows Colide With The People”. To tam Plastic People prezentują przekrój swoich możliwości, zaczynając od rytmu wygrywanego przez klawisze, a na samplingu i scratchingu kończąc.
Mimo licznych, często sprzecznych ze sobą, inspiracji, za motyw przewodni krążka bezapelacyjnie można uznać chillout. Gatunek ten jest na tyle szeroki, że mieści on wszystkie stylistyczne odchyły duetu. Dominacja luźniejszej muzyki sprawia, że odbiór płyty jest nieco rozproszony, nie skupiamy się na każdej kompozycji, gdyż co poniektóre numery zlewają się w jedną, lekką, relaksującą całość. Jeżeli miałbym zwrócić uwagę na jakiś chilloutowy fragment, to ciekawym przykładem wydaje się „Philip Glass” oraz „Roland”. Wyróżniłem je tutaj z bardzo błahego powodu, oba tracki idealnie wpasowałyby się w ścieżki dźwiękowe luźniejszych gier (takich jak przykładowo The Sims).
Debiut Plastic People to muzyka nieinwazyjna. Krążek trzyma odpowiedni poziom, lecz wydawać się może, że brakuje mu nieco charakteru. Duet idzie dobrą drogą i przy kolejnych szlifach i próbach może rozwinąć się jeszcze bardziej.
plasticpeople1.bandcamp.com/
Plastic People w sieci
Daniel Kiełbasa
Jazzowe odniesienie słychać już w pierwszym „Dynamite Invitation”. W dalszej części krążka jest równie interesująco. Przykładowo „Wind” to numer utrzymany w stylistyce country, a „Gramaphonix” jest swobodną wariacją na bazie „Dream A Little Dream For Me” Doris Day. Równie melancholijnie brzmi wieńczący całość „Sleep Dream”. Wyróżnić warto także „Du E U”, gdzie miłe dla ucha chórki śpiewają niemalże a cappella. Minimalizm to także znak rozpoznawczy „Delay Street” – muzycy postawili w nim na kosmiczne i ambientowe brzmienia. Najmocniejszym akcentem wydaje się „Shadows Colide With The People”. To tam Plastic People prezentują przekrój swoich możliwości, zaczynając od rytmu wygrywanego przez klawisze, a na samplingu i scratchingu kończąc.
Mimo licznych, często sprzecznych ze sobą, inspiracji, za motyw przewodni krążka bezapelacyjnie można uznać chillout. Gatunek ten jest na tyle szeroki, że mieści on wszystkie stylistyczne odchyły duetu. Dominacja luźniejszej muzyki sprawia, że odbiór płyty jest nieco rozproszony, nie skupiamy się na każdej kompozycji, gdyż co poniektóre numery zlewają się w jedną, lekką, relaksującą całość. Jeżeli miałbym zwrócić uwagę na jakiś chilloutowy fragment, to ciekawym przykładem wydaje się „Philip Glass” oraz „Roland”. Wyróżniłem je tutaj z bardzo błahego powodu, oba tracki idealnie wpasowałyby się w ścieżki dźwiękowe luźniejszych gier (takich jak przykładowo The Sims).
Debiut Plastic People to muzyka nieinwazyjna. Krążek trzyma odpowiedni poziom, lecz wydawać się może, że brakuje mu nieco charakteru. Duet idzie dobrą drogą i przy kolejnych szlifach i próbach może rozwinąć się jeszcze bardziej.
plasticpeople1.bandcamp.com/
Plastic People w sieci
Daniel Kiełbasa
komentarze
