Druga płyta punkowego trio [peru], z niemałym już stażem – bo zaczęli grać w 2005 roku – to prawdziwy ogień.
Minęły cztery lata od ich debiutanckiej płyty „Strach” - którą nie ukrywam – poznaję wstecz, czyli dopiero po usłyszeniu „Ktoś z nich” - krążka numer dwa, wydanego właśnie przez Extinction Records.
No więc jak już się rzekło, lublinianie serwują czysty ogień, czyli jazgotliwą, czy wręcz ogłuszającą dawkę hc punka i post punka. No może to trochę na wyrost, bo nie walą bezmyślnej ściany hałasu, chodzi raczej o to, że jak już dowalą, to czapki z łbów spadają. Chcecie próbki? Zaciśnijcie pięści i zęby i sprawdźcie kawałek „44”. Przekonajcie się też, że panowie lubią noise’owe sprzęgania („Ktoś z nich”).
[peru] porywają przede wszystkim wyjątkowo udanym przekładaniem momentów wściekłego wrzasku – i tu wokalista ani trochę się nie oszczędza - z bardziej post punkowymi motywami. W tym materiale jest wszystko co być powinno – buzująca agresja hardkora oraz obszerne momenty ucieczki od młócki w śmiałe łamanie melodii (choćby „Zły pies”, „Jest nas więcej” – celnie o dyktacie większości w demokracji). Nie ograniczają się przy tym do krótkich, półtoraminutowych sieczek, jak to często bywa w tym klimacie. Przeciwnie, potrafią zmiażdżyć długim i rozbudowanym intro z tłukącym jak młot basem („Przed każdym zagrożeniem”) albo solidnie zwolnić w przyczajce do kolejnego pierdolnięcia („Przed każdym zagrożeniem”).
Ciężko uciec od sztampy pisząc o takim graniu. Ciężko nie pieprzyć o czadzie, mocy, punkowej energii i takich tam (o ogniu już było, nie?). Dlatego nie będę silił się na szukanie kolejnych określeń rozpierdolu, który czyni [peru]. Ta płyta po prostu przemówi do każdego, kto w ostrym graniu znajduje przyjemność (albo i nieprzyjemność). Jest świetnie zrealizowanym pomysłem na punk, będącym czymś cholernie dalekim od tych słynnych trzech akordów i mordy.
Jeśli hc punk to taki. Jeśli post punk, to w takiej mieszance. No znakomita rzecz.
Całość do odsłuchu poniżej:
perulbn.bandcamp.com/album/kto-z-nich
peru w sieci
rad
No więc jak już się rzekło, lublinianie serwują czysty ogień, czyli jazgotliwą, czy wręcz ogłuszającą dawkę hc punka i post punka. No może to trochę na wyrost, bo nie walą bezmyślnej ściany hałasu, chodzi raczej o to, że jak już dowalą, to czapki z łbów spadają. Chcecie próbki? Zaciśnijcie pięści i zęby i sprawdźcie kawałek „44”. Przekonajcie się też, że panowie lubią noise’owe sprzęgania („Ktoś z nich”).
[peru] porywają przede wszystkim wyjątkowo udanym przekładaniem momentów wściekłego wrzasku – i tu wokalista ani trochę się nie oszczędza - z bardziej post punkowymi motywami. W tym materiale jest wszystko co być powinno – buzująca agresja hardkora oraz obszerne momenty ucieczki od młócki w śmiałe łamanie melodii (choćby „Zły pies”, „Jest nas więcej” – celnie o dyktacie większości w demokracji). Nie ograniczają się przy tym do krótkich, półtoraminutowych sieczek, jak to często bywa w tym klimacie. Przeciwnie, potrafią zmiażdżyć długim i rozbudowanym intro z tłukącym jak młot basem („Przed każdym zagrożeniem”) albo solidnie zwolnić w przyczajce do kolejnego pierdolnięcia („Przed każdym zagrożeniem”).
Ciężko uciec od sztampy pisząc o takim graniu. Ciężko nie pieprzyć o czadzie, mocy, punkowej energii i takich tam (o ogniu już było, nie?). Dlatego nie będę silił się na szukanie kolejnych określeń rozpierdolu, który czyni [peru]. Ta płyta po prostu przemówi do każdego, kto w ostrym graniu znajduje przyjemność (albo i nieprzyjemność). Jest świetnie zrealizowanym pomysłem na punk, będącym czymś cholernie dalekim od tych słynnych trzech akordów i mordy.
Jeśli hc punk to taki. Jeśli post punk, to w takiej mieszance. No znakomita rzecz.
Całość do odsłuchu poniżej:
perulbn.bandcamp.com/album/kto-z-nich
peru w sieci
rad
komentarze
