Prawie równo rok po wydaniu długograja, mysłowianie zaskoczyli wszystkich krótką epką.

Jeśli wierzyć wydawcy Wytwórni Krajowej, zaskoczyli również ich, bo jak informują: „Muzycy zapowiadali tylko jeden singiel, a dostarczyli wydawcy całą EP-kę premierowych kompozycji”.

Epka ta zbyt długa nie jest, zawiera cztery nowe kawałki, łącznie kapkę ponad 11 minut muzyki. Ale wiadomo jak to jest z niespodziankami - smakują dużo bardziej, niż rzeczy długo wyczekiwane i wypatrywane.
Czy to są utwory, które nie weszły na "Nawyki/Kolizje”? Szczerze mówiąc, bez znaczenia, bo wszystkie cztery gwarantują poziom, który zdecydowanie zasługuje na osobne wydawnictwo.

Większość epki to utwory krótkie, ledwie dwuipółminutowe. Zdecydowanie najbardziej rozbudowaną kompozycją jest tytułowa „Mota”. Utwór ten dominuje nad resztą nie tylko wielością odcieni, ale także kompozytorski kunsztem. Rozpoczyna się barowo, powoli, z podpitym saksofonem. Dopiero za chwilę sekcja rytmiczna narzuca bardziej żywy rytm, który w dalszej partii przykryty zostaje elektroniką. Mamy tu wszystko czym Milcz Serce wyróżnia się na naszej scenie: inteligentne, miękkie, bo mocno akustyczne indie, dobre teksty i (nad)emocjonalne wokale.


„Atom” jest inny, bardziej sytezatorowy i przez wokale jakby rozlazły. Aż nadto. Lekki i niezobowiązujący (mimo tego, że przecież o przedawkowaniu) „Folkor”, stara się sprostać tytułowi countrowym riffem na banjo. Ale nie dajcie się zmylić, wcale nie jest folkiem, a zespół nie ucieka od klimatów, w których czuje się bezpiecznie. „Sowa barowa” to kolejna typowa dla nich słodko-gorzka historia, tym razem z naciskiem na gorzkość wódki i słodki posmak kaca.

Znowu Milcz Serce przyjemnie zagrzebało paluchem w uchu, ale ja znowu mam z nimi problem - zbyt ładnie grają, by ich nie słuchać i zbyt wiele rozterek wokalno-emocjonalnych mają, by ich w pełni pokochać.


Milcz Serce w sieci