Sentymenty Julii M.

Niektórzy recenzenci już w chwili wydania uznali ten krążek za najlepszy popowy polski album roku. Jeżeli tak ma brzmieć pop, to bardzo proszę, ale moim zdaniem zawartość "Sentiments" nie poddaje się tak prostemu skatalogowaniu.

Faktycznie, są w tym zestawie piosenki bardzo "poukładane" i liryczne, a singlowy (otwierający całość) "Manners" uwodzi melodyjnymi, ciepłymi wokalizami. Generalnie jednak to dość zróżnicowana stylistycznie płyta. Julia zdecydowanie nie zamierza porzucać ewidentnie rockowych rozwiązań. Transowy "Lost My Luck" czy drapieżny "Teachers" to chyba najbardziej dobitne tego przykłady.


Jeżeli jeszcze dodamy do tego, że poza regularnym składem towarzyszących Julii muzyków są tu obecni tacy goście jak Maya Solovey i Samuel Vance-Law z Dear Reader oraz Kristof Hahn, gitarzysta Swans (ten ostatni zagrał na lap steel w utworze „Piggy Blonde”), to nie ma już chyba wątpliwości, że jedna etykietka nie wystarczy by to dzieło opisać. Także bardzo niegrzeczny "Superman” zamykający album, niepokojący zapętlonymi, "podkręconymi" brzmieniami, z popem nie bardzo się kojarzy.


Z bardziej stonowanych utworów na płycie moją uwagę zwraca szczególnie szepcząca zmysłowymi fortepianowymi frazami "Maryanna". Także radosne, rozśpiewane "Twelve" może zauroczyć, dowodząc, że Julia dysponuje niewyczerpalnym wręcz talentem do komponowania takich niedługich, melodycznie bardzo apetycznych pieśni.

"Sentiments" można zatem polecić każdemu, kto ceni nieoczywiste, eklektyczne produkcje i akceptuje pomysły zaczerpnięte z różnych konwencji. Głos i artystyczna wrażliwość Julii łączą bowiem te jedenaście pozornie nie pasujących do siebie utworów w dzieło kompletne. Choć niekoniecznie taki osąd wydamy po pierwszym przesłuchaniu płyty. Tym bardziej warto poświęcić jej więcej czasu.

Julia Marcell w sieci